Οι Ιταλοί εξακολουθούν να κάνουν φασαρία για το πέναλτι που πήραν οι Αγγλοι στο ματς με την Δανία. Οι Αγγλοι στις εφημερίδες τους προβάλουν αποκαλύψεις για το πώς οι Ιταλοί προσπάθησαν να τους πάρουν τον τελικό από το Γουέμπλεϊ κι ενώ είχε ξεκινήσει η διοργάνωση. Ασχολούνται λίγες ώρες πριν το ματς αρχίσει με πολλά και διάφορα κι όχι με το τι ποδόσφαιρο θα παίξουν οι δυο ομάδες τους για δυο λόγους. Πρώτον γιατί καταλαβαίνουν ότι το ματς θα το κερδίσει όποια ομάδα έχει παίκτες που στις 11 Ιουλίου (και μετά από περισσότερα από εκατό ματς χωρίς διακοπή τα δυο τελευταία χρόνια) θα μπορέσει ακόμα να τρέξει και δεύτερον γιατί το Αγγλία - Ιταλία είναι ένα ματς χωρίς τακτικά μυστικά. Ολοι ξέρουμε τις δυνατότητες των ομάδων, αλλά κυρίως όλοι γνωρίζουμε τις αδυναμίες τους. Απόψε το βράδυ δεν θα κατεβούν στο Γουέμπλεϊ δυο ομάδες με αθλητική φρεσκάδα ικανές να κάνουν το παιγνίδι τους: απλά θα κερδίσει όποιος εκμεταλλευτεί καλύτερα τις αδυναμίες του αντιπάλου.
Η διαφορετική μεσαία γραμμή
Η Αγγλία και η Ιταλία που είδαμε στο Euro2020 έχουν κάποιες ομοιότητες, αλλά έχουν και αρκετές διαφορές. Μοιάζουν κυρίως γιατί συνήθως παίζουν 4-3-3 – στη διάρκεια του τουρνουά ο Σάουθγκέιτ το απαρνήθηκε μια φορά (κόντρα στους Γερμανούς) ενώ ο Μαντσίνι το άφησε κατά μέρους μόνο για λίγα λεπτά όταν ήθελε να κρατήσει το 2-1 με το Βέλγιο. Και η μία και η άλλη ομάδα προσπαθεί να κάνει κατοχή μπάλας, ώστε να φτάσει αυτή στους κυνηγούς όσο το δυνατόν πιο γρήγορα: και οι δυο συχνά παίζουν με μεγάλες μπάλες στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας, οι μεν για να εκμεταλλευτούν τον Στέρλινγκ, οι δε για να πάρουν κάτι από τον Κιέζα, ο οποίος σχεδόν πάντα, αν δει τη μπάλα να έρχεται, κοντρολάρει και απειλεί. Και η μια και η άλλη ομάδα χρησιμοποιεί ένα μέσο με επιθετικές βλέψεις (η Αγγλία τον Μάουντ, η Ιταλία τον Μπαρέλα) και δυο μέσους, που κάνουν άλλες δουλειές: ο Φίλιπς και ο Ράις προσέχουν την άμυνα πιο πολύ από τον Ζορζίνιο (που είναι καλός και δημιουργικά) και από τον Βεράτι (που επιδιώκει κυρίως να κερδίζει τις περίφημες δεύτερες μπάλες πρεσάροντας πιο ψηλά).
Οι μέσοι του Μαντσίνι είναι πιο δημιουργικοί και τους βοηθά ότι ο Ινσίνιε είναι ένα δεκάρι μεταμφιεσμένο σε αριστερό εξτρέμ: οι επιστροφές στη μεσαία γραμμή βοηθάνε στην κατοχή μπάλας και κάνουν την Ιταλία να φαίνεται πιο φινετσάτη. Αλλά ο Σάουθγκέιτ έχει κάτι που δεν έχει ο Μαντσίνι, δηλαδή δυο επιθετικά ακραία μπακ που μπορεί να κάνουν τη διαφορά. Ο Γουόκερ είναι ο καλύτερος δεξιός μπακ του τουρνουά και ο Σο κατέστρεψε την Γερμανία σε ένα τέταρτο με τις κατεβασιές του. Ο Σπινατσόλα, που ήταν ο μόνος από τα μετόπισθεν των Ιταλών που έπαιρνε επιθετικές πρωτοβουλίες, δεν υπάρχει πια.
Αυτή (η δουλειά των ακραίων αμυντικών δηλαδή) είναι μια πρώτη διαφορά, αλλά υπάρχουν κι άλλες. Οι Ιταλοί έχουν ένα καλύτερο τερματοφύλακα και σαφώς τον εμπιστεύονται: ο Ντοναρούμα είναι φανερά ο καθοδηγητής της άμυνας – δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Πίκφορντ. Η πιο μεγάλη ωστόσο διαφορά είναι η μεθοδολογία της επίθεσης. Σε αυτό είναι ολότελα διαφορετικές.
Ολοι έχουν βοηθήσει
Οι Αγγλοι στοχεύουν πολύ τον Χάρι Κέιν και θέλουν να τον «ταΐσουν» κι αυτό όλοι οι αντίπαλοί τους το γνωρίζουν κι ασχολούνται με τον περιορισμό των χώρων του κυνηγού της Τότεναμ: όλες οι ομάδες (πλην της Κροατίας) αντιμετώπισαν την Αγγλία παίζοντας με τρεις κεντρικούς αμυντικούς – κι όχι τυχαία. Αυτή η προσπάθεια είχε ως αποτέλεσμα να βρει χώρους δράσης ο Στέρλινγκ που αποδείχτηκε καθοριστικός. Τα γκολ και η προσφορά του παίκτη της Σίτυ οδήγησαν τον Σάουγκέιτ στο να χρησιμοποιεί τον άλλο εξτρέμ συχνά σε ρόλους που είχαν να κάνουν πολύ με την ανασταλτική δουλειά κι όχι αποκλειστικά με την επίθεση: για αυτό ο Σάκα έπαιξε πιο πολύ από τον Φόντεν π.χ. Η Αγγλία ήταν ελκυστική με την Ουκρανία όταν ο Σάντσο πλαισίωσε τους Στέρλινγκ και Κέιν για να παίξει κι αυτός στην επίθεση. Βοήθησε και το γρήγορο γκολ. Οι Ιταλοί από την άλλη παίζουν ελάχιστα για τον Ιμόμπιλε: ο φορ της Λάτσιο παίζει κυρίως για να δημιουργήσει χώρους στους ακραίους, είτε επιχειρώντας να πάει στο «ένας εναντίον ενός», είτε γυρνώντας για να ανοίξει αντεπιθέσεις. Μετά τα ματς στον όμιλο ο Ιμόμπιλε δεν ξανασκόραρε. Αλλά το τρέξιμο που ρίχνει είναι τεράστιο κι άλλος κυνηγός ικανός για αντεπιθέσεις δεν υπάρχει στο ρόστερ του Μαντσίνι.
Μπελάς ο Χάρι Κέιν
Οι αδυναμίες των Αγγλων έχουν να κάνουν κυρίως με τη μεσαία γραμμή τους: ο Φίλιπς και ο Ράις μπορεί να βρουν τον μπελά τους από τους Ζορζίνιο, Βεράτι και Μπαρέλα – ο Μαντσίνι δεν θα παίξει 3-4-3 (όπως σχεδόν όλοι όσοι αντιμετώπισαν τους Αγγλους φοβισμένα). Ειδικά ο Μπαρέλα μπορεί να έχει στο ματς κομβικό ρόλο: όπως βλέπω εγώ τους Ιταλούς είναι ο μόνος αναντικατάστατος χαφ που έχουν και είναι και έτοιμος να φτάσει σε θέση βολής. Αλλά τα αληθινά προβλήματα πριν το ματς τα έχει ο Μαντσίνι. Με την Ισπανία φάνηκε ότι η Ιταλία του υποφέρει, αν δεν μπορεί να κρατήσει τη μπάλα. Ο Μοράτα εξέθεσε τις δυσκολίες του Μπονούτσι, τον οποίο είχε τρέξει κι ο Αρναούτοβιτς στο ματς με την Αυστρία. Ο Χάρι Κέιν δεν αστειεύεται. Και οι Αγγλοι δεν θα τον αφήσουν μόνο στην επίθεση, όπως έκαναν οι Βέλγοι με το Λουκάκου.
Ο μεγάλος πάγκος
Μεγάλο όπλο του Σάουθγκέιτ που διαρκώς αλλάζει την ομάδα και ο πάγκος. Εκεί μπορεί να βρει όχι μόνο τον Γκρίλις, τον Φόντεν και τον Σάντσο (για να παίξει αν χρειαστεί πιο επιθετικά), αλλά και τον Χέντερσον, που μπορεί να δώσει ποιότητα στη μεσαία γραμμή και τον Τρίπιερ που μπορεί να τον βοηθήσει να παίξει 3-5-2, αν είναι απαραίτητο. Ο Μαντσίνι μπορεί να πάρει κάτι από τον Μπεράρντι (που δυσκολεύεται στο γκολ), τον Λοκατέλι (που όμως «έπεσε» μετά τα ματς των ομίλων) και τον Μπελότι (που όμως είναι χρήσιμος μόνο αν η ομάδα πιέζει). Δεν βλέπω παίκτη στον ιταλικό πάγκο ικανό να μπει ν’ αλλάξει το ματς. Αυτό το γεγονός (συν φυσικά η υποστήριξη του Γουέμπλεϊ) κάνει την Αγγλία τεράστιο φαβορί στα μάτια μου. Ειδικά αν οι Αγγλοι προηγηθούν, δύσκολα οι Ιταλοί θα μπορέσουν να απαντήσουν. Η κούραση τους με Αυστρία, Βέλγιο, Ισπανία πρέπει να είναι εξωπραγματική.
Οι Αγγλοι φτάνουν πρώτη φορά σε τελικό. Ισως έχουν μια μικρή δυσκολία ως προς την προσέγγισή του, όπως οι περισσότεροι πρωτάρηδες. Όμως μπορεί να κάνουν κάτι απλό για να τα καταφέρουν: να εμπιστευθούν τον ενθουσιασμό που θα τους δώσει το γήπεδο. Οι Ιταλοί παραδοσιακά έχουν καταστρέψει φιέστες γηπεδούχων: οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Αργεντίνοι κάτι ξέρουν. Εχουν επίσης στα υπέρ τους ότι τα τελευταία τους αποτελέσματα με τους Αγγλους σε μεγάλες διοργανώσεις είναι καλά: τους απέκλεισαν το 2012 στο Euro, αλλά και το 2014 στο μουντιάλ. Όμως έχουν χάσει και τελικούς, είτε εύκολα, είτε δύσκολα κι αν βρεθούν πίσω στο σκορ οι μνήμες θα παίξουν το ρόλο τους. Παρά την κούραση των ομάδων, πριν ο τελικός αρχίσει, δεν βλέπω πέναλτι. Οι Αγγλοι δεν έχουν κανένα λόγο να πάει το πράγμα τόσο μακριά και να κριθεί ένα τρόπαιο από τους τερματοφύλακες. Είναι γηπεδούχοι, βελτιώθηκαν πολύ στη διάρκεια του τουρνουά και κρατάνε την τύχη στα χέρια τους…
